صدایی درگوشم میشنوم ،چشمانم را باز میکنم هوا کم کم روشن شده ،بلند شدم ،بیرون رفتم و وضویی گرفتم تا نمازم را خوانده و به پلانی که قبلا درذهنم آماده کرده بودم ،بروم. نمازم خوانده شد لباسهایم را پوشیدم و بیگی که مادرم برایم آماده کرده بود را گرفتم با همه خداحافظی کرده ازخانه بیرون شدم .
"زنده گی در مناطق صعب العبور خیلی دشوار است .زمینهایی را کم و توم کشت کرده بودیم چند روز قبل سیلاب ازبین برد و هیچ چاره ای هم نداشتیم.تنها دارایی و امید زنده ماندن مان هم که ازبین برده شد حالا دیگرچه کنیم؟ برای خانواده ای که دیگرهیچ دست آوردی نداشت خیلی سخت بود تا این حالت را تحمل کند همه ناراحت بودند ودرخانه جنگ ودعوا دربیرون غمگین وناراحت، خدایا به کدام درباید زد؟ گویا همه چیز به پایان رسیده است اگربه پایان نرسیده است پس پایان چگونه است خدایا؟
چون در آنجاها معمولا موتری پیدا نمیشود تا مسیری بروی من هم مثل پدرم که درقدیم پای پیاده روزها و شبها را طی میکرد تا به شهری برسد،ادامه دادم.به راهی میروم که تقریبا یک متر بیشتر برف دارد و باید ازبین برفها و از بالای کوه ها راه را طی میکردم وخود را به شهری میرساندم به راهم ادامه میدادم گاهی به روی برفها مینشستم و به زنده گی که داشتیم فکرمیکردم به مشکلات به چالشها،اما باید میرفتم فکرکردن فایده ای نداشت و مجبور بودم به تنها راهی که داشتم میرفتم.ساعت تقریبا 10:00 صبح است که به منطقه سیاه لایک رسیدم خیلی خسته شده بودم.موتری پیدا شد به طرفش نگاهی انداختم تا شاید جایی داشته باشند و مرا هم با خود تا جایی ببرند اما موتر ازپهلویم گذشت و من هم ناچار به راهم ادامه دادم.بعد از سپری کردن چندین ساعت بعد ازظهر بالاخره به شهررسیدم به شهری که شایدامیدی برایم بود به شهری که شاید برای لقمه نان بخور ونمیری دست پیدا میکردم
به شهری که تنها امیدم بود.نمیدانم چه خواهد شد و چه خواهد کردم ....."
پسرجوانی که زمینهایشان را دربهسود سیلاب زده است وازدست ناسازگاری روزگار و مشکلات خانوادگی مجبور میشود تا خانه را ترک کرده به دنبال کاروباری در جای دیگر رهسپار شود و پیاده خود را به شهر بامیان میرساند و به امید اینکه کاری برایش پیدا شود تا بتواند به خانواده خود کمک نماید.اما نمیدانم که آیا این پسرجوان کدام کاری پیدا خواهد کرد یا نه؟ نمیدانم میتواند به مشکلاتش فایق آید یا خیر؟
"زنده گی در مناطق صعب العبور خیلی دشوار است .زمینهایی را کم و توم کشت کرده بودیم چند روز قبل سیلاب ازبین برد و هیچ چاره ای هم نداشتیم.تنها دارایی و امید زنده ماندن مان هم که ازبین برده شد حالا دیگرچه کنیم؟ برای خانواده ای که دیگرهیچ دست آوردی نداشت خیلی سخت بود تا این حالت را تحمل کند همه ناراحت بودند ودرخانه جنگ ودعوا دربیرون غمگین وناراحت، خدایا به کدام درباید زد؟ گویا همه چیز به پایان رسیده است اگربه پایان نرسیده است پس پایان چگونه است خدایا؟
چون در آنجاها معمولا موتری پیدا نمیشود تا مسیری بروی من هم مثل پدرم که درقدیم پای پیاده روزها و شبها را طی میکرد تا به شهری برسد،ادامه دادم.به راهی میروم که تقریبا یک متر بیشتر برف دارد و باید ازبین برفها و از بالای کوه ها راه را طی میکردم وخود را به شهری میرساندم به راهم ادامه میدادم گاهی به روی برفها مینشستم و به زنده گی که داشتیم فکرمیکردم به مشکلات به چالشها،اما باید میرفتم فکرکردن فایده ای نداشت و مجبور بودم به تنها راهی که داشتم میرفتم.ساعت تقریبا 10:00 صبح است که به منطقه سیاه لایک رسیدم خیلی خسته شده بودم.موتری پیدا شد به طرفش نگاهی انداختم تا شاید جایی داشته باشند و مرا هم با خود تا جایی ببرند اما موتر ازپهلویم گذشت و من هم ناچار به راهم ادامه دادم.بعد از سپری کردن چندین ساعت بعد ازظهر بالاخره به شهررسیدم به شهری که شایدامیدی برایم بود به شهری که شاید برای لقمه نان بخور ونمیری دست پیدا میکردم
به شهری که تنها امیدم بود.نمیدانم چه خواهد شد و چه خواهد کردم ....."
پسرجوانی که زمینهایشان را دربهسود سیلاب زده است وازدست ناسازگاری روزگار و مشکلات خانوادگی مجبور میشود تا خانه را ترک کرده به دنبال کاروباری در جای دیگر رهسپار شود و پیاده خود را به شهر بامیان میرساند و به امید اینکه کاری برایش پیدا شود تا بتواند به خانواده خود کمک نماید.اما نمیدانم که آیا این پسرجوان کدام کاری پیدا خواهد کرد یا نه؟ نمیدانم میتواند به مشکلاتش فایق آید یا خیر؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر